23-07-2019 - Honnonville - Garancieres - 69 km
Door: Hanny
Blijf op de hoogte en volg Hanny
23 Juli 2019 | Frankrijk, Garancières
Je weet op zo’n fietstocht dat er een dag komt dat je jezelf tegenkomt. Dat was vandaag! Ik zit al om 7.30 uur op de fiets voor het laatste stuk van dit zware traject langs Parijs. Jacinta noemde het al, toen wij 13 jaar geleden de Camino fietsten, belandden we bij toeval op 14 juli Onafhankelijkheidsdag in Parijs. We hadden allebei veel voor de kiezen gehad, en vonden dat we iets terug moesten doen. Met 3 heupen en 1 baarmoeder hebben we toen € 5.000 bij elkaar gefietst voor DoeEenWens. Het verslag staat nog online: hannyenjacinta.waarbenjij.nu.
Ik heb nu juist voor dit traject gekozen om Chartres te zien, maar het is wel zwaar. Wat mij het meest tegenvalt is het gebrek aan voorzieningen in de dorpjes: geen gelegenheid voor koffie of iets drinken of boodschappen doen.
Zo ook vandaag, 38 gr, ‘s morgens gaan de klimmetjes nog goed, maar in de hitte wordt het zwaar. Ik merk ook dat ik minder snel herstel dan 13 jaar geleden toen ik 50 was, goh. Eigenwijze troel denk ik bij mezelf, en ik ga er weer voor ‘ t snot voor de ogen!
Iets vaker van de fiets, bellen met Theo, en zo sprokkel ik de kilometers bij elkaar tot Orgerus, maar dan zijn de knoll’n op.
Hier is een bar, een winkeltje, en wat nu? De eerst volgende camping op de route is 15 km, geen hotel of gite in de buurt. Ik vind een camping 6 km van de route, die moet het worden. Weer een mobilhome park, receptie gesloten. Niemand te zien, zowaar een zwembad met drie oude mensen. O mon Dieu, zet je tent maar ergens neer. Ik begin de boel op te zetten naast het toiletgebouw, komen de buren er aan. Dit kan echt niet: geen camping voor tenten. Ik zou niet weten waar je anders een tent neer moet zetten, moet erom lachen, vraag of ze Hollands spreken en een koud biertje hebben. Nu heb ik het verbruid, ik moet vertrekken. Wat? De stoom komt uit mijn neusgaten, weg vermoeidheid. Verdrietig loop ik weer naar het zwembad. Dan kom je maar bij ons, zeggen de lieve oudjes. In hun auto moet ik mee om de fiets op te halen. Daar is de eigenaar, jonge vent, praat Engels. Hun beleid is dat ze geen tenten toelaten, zegt hij. Het zou nooit je beleid mogen zijn om mensen weg te sturen, bries ik. Ik krijg bij uitzondering een plekje en bedank huilend de lieve oudjes.
Ik heb nu juist voor dit traject gekozen om Chartres te zien, maar het is wel zwaar. Wat mij het meest tegenvalt is het gebrek aan voorzieningen in de dorpjes: geen gelegenheid voor koffie of iets drinken of boodschappen doen.
Zo ook vandaag, 38 gr, ‘s morgens gaan de klimmetjes nog goed, maar in de hitte wordt het zwaar. Ik merk ook dat ik minder snel herstel dan 13 jaar geleden toen ik 50 was, goh. Eigenwijze troel denk ik bij mezelf, en ik ga er weer voor ‘ t snot voor de ogen!
Iets vaker van de fiets, bellen met Theo, en zo sprokkel ik de kilometers bij elkaar tot Orgerus, maar dan zijn de knoll’n op.
Hier is een bar, een winkeltje, en wat nu? De eerst volgende camping op de route is 15 km, geen hotel of gite in de buurt. Ik vind een camping 6 km van de route, die moet het worden. Weer een mobilhome park, receptie gesloten. Niemand te zien, zowaar een zwembad met drie oude mensen. O mon Dieu, zet je tent maar ergens neer. Ik begin de boel op te zetten naast het toiletgebouw, komen de buren er aan. Dit kan echt niet: geen camping voor tenten. Ik zou niet weten waar je anders een tent neer moet zetten, moet erom lachen, vraag of ze Hollands spreken en een koud biertje hebben. Nu heb ik het verbruid, ik moet vertrekken. Wat? De stoom komt uit mijn neusgaten, weg vermoeidheid. Verdrietig loop ik weer naar het zwembad. Dan kom je maar bij ons, zeggen de lieve oudjes. In hun auto moet ik mee om de fiets op te halen. Daar is de eigenaar, jonge vent, praat Engels. Hun beleid is dat ze geen tenten toelaten, zegt hij. Het zou nooit je beleid mogen zijn om mensen weg te sturen, bries ik. Ik krijg bij uitzondering een plekje en bedank huilend de lieve oudjes.
-
23 Juli 2019 - 20:23
Theo:
Frankrijk is een mooi land alleen jammer dat er Fransen wonen gaat in dit geval maar voor de helft op. De oudjes maakten het gelukig weer goed.
-
23 Juli 2019 - 23:51
Marlies:
Ach meisje, wat een dag. Gelukkig zijn er ook nog lieve begripvolle mensen op de wereld, het merendeel.
Morgen hoop ik fris weer op en op weg naar nieuwe avonturen -
25 Juli 2019 - 04:57
Carin Breteler:
Hoi Han, vol bewondering heb ik in een ruk al je verslagen gelezen.
Wat kun je toch mooi en aangrijpend ons laten weten hoe het gaat...
Niets achterhoudend, en met veel gevoel voor humor.
Met behulp van je nieuwe Garmin gaat het soepeltjes lees ik wel..mooi
Toch ook wel kaarten bij je ?
Iedere dag, waar mogelijk, even naar een kerk om een kaarsje aan te steken
en even bij het moment stil te staan (zijn).
Lieverd, zet hem op.. veel fietsplezier en niet te streng zijn voor jezelf...
Dikke knuffel Carin -
25 Juli 2019 - 11:17
Ans Ludwig:
Ha die Hanny, wat een prachtig stoer mens ben je toch.
Wat een mooie verhalen kun jij schrijven.
Ik voel zo’n rottig dagje als 23 juli gewoon met je mee.
Zo moe na een dag buffelen en dan nog geen plekje voor je tentje mogen opzetten.
Lang leve de drie oudjes -
25 Juli 2019 - 15:53
Jacinta Mensink:
Bonsoir Hanny, hier ben ik weer. Wat heftig zeg, ben je uitgeput, kom je aan op een KUT mobilhome park. En dan bijna weggestuurd worden, terwijl je vermoeid bent, het snot voor je ogen gefietst hebt en bijna geen eten en drinken gehad, wat aso. En dat met die enorme hitte. Gastvrijheid is ver te zoeken, maar gelukkig, lang leve de oudjes! Een passende spreuk: 'als het leven je uitdaagt met tegenslagen, daag jezelf dan uit om sterker te worden. Een bliksemhete knuffel uit gloeiend heet Hengelooo!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
